Zin om te bewegen? Dat kan! Op deze leuke muziek kun je lekker swngen, gek doen en je energie kwijt! Ook is dit natuurljk erg gezond en leuk om te doen!

https://m.youtube.com/results?q=bewegen%20is%20gezond&sm=1

Tim werd geboren als een stevig gebouwde jongen, met grove handen en voeten. Het was een prachtig kereltje, met blonde haren en mooie, grote blauwe ogen.

Als eerste kleinkind werd hij verwend door zijn familie. Tim was als peuter en kleuter een sociaal, lief en rustig kind. Je kon er overal mee naartoe. Hij was ook heel gemakkelijk met eten, echt een superkind, hij lustte alles. Alleen met sinaasappels moesten we oppassen.

Tot het derde kleuterklasje was Tim een stevig maar mager ventje. Vanaf het eerste leerjaar begon hij dikker te worden. Volgens de familie moest ik mij geen zorgen maken, want dit zou van voorbijgaande aard zijn. Het was namelijk een ‘familietrekje’. Tot zijn negende jaar ging Tim twee maal per week turnen. Omdat hij als ‘dikkerdje’ niet zo goed meer mee kon komen, wilde hij stoppen. Op school werd hij ook meer geplaagd. De kinderen kozen hem altijd als laatste voor hun groepje.

Bij ons, als ouders, doet het wel pijn om je kind dan zo ongelukkig te zien. Eten begon meer en meer een probleem te worden. Tim kon wel blijven eten. Het ene was nog niet op, of hij vroeg al naar het volgende. Toch is het een genot om Tim te zien eten. Alles is lekker. Hij kan zelf genieten van een stuk droog brood. We hadden al snel door dat het zo niet langer kon, maar wat was de oplossing?

De schoolarts had ook al gemeld dat Tim te zwaar was. Door de oma kwamen we in aanraking met een groepsprogramma voor kinderen met overgewicht in een ziekenhuis in onze buurt. Tim moest twee maal per week gaan sporten. Één keer in het zwembad en één keer in de turnzaal. Om de twee weken was er ook groepstherapie. Tim vond deze therapie heel leuk en hij had er zelf nieuwe vriendjes leren kennen.  We hoefden hem noot te dwingen om naar de bijeenkomsten te gaan. Het was voor hem een heel leerrijke ervaring en hij vond het prettig om zijn problemen te kunnen bespreken met zijn lotgenootjes. Hoewel Tim graag naar de therapie ging, had hij thuis wel moeite met de voorgestelde adviezen met betrekking tot eten, vooral het ‘snoepje van de week’.

Voor het gezin was – en is – het ook een zware beproeving. Wij moesten hem steunen en ons eetgedrag ook aanpassen. We mochten onze ‘wekelijkse frietjesdag’ nog maar om de veertien dagen houden.

Het is ook supermoeilijk om een kind iets te ontzeggen als andere kinderen het wel mogen. Wat  kun je zeggen als Tim naar een verjaardagsfeestje gaat waar pannenkoeken en chips gegeven worden? Pannenkoeken ja en chips nee?

Hoe ouder Tim wordt (nu 12) hoe moeilijker het voor ons wordt om hem te motiveren om niet te snoepen. Na één portie vraagt hij nog steeds om meer.

Er zijn al verschillende discussies geweest, wanneer wij hem verboden om te eten. Hij vergelijkt zich met ons. Jullie mogen wel en ik niet! Hij verbiedt zelfs zijn broer om iets te eten. Ik niet, jij ook niet.

Tim wordt ook meer zelfstandig en hij kan zijn eten dus zelf pakken. Als er niemand van ons in de buurt is, presteert hij het toch om iets te eten wat niet mag. Hij ontkent dan ook zonder blozen dat hij iets gegeten heeft. Zolang er toezicht is, kunnen we zijn eetgewoonten onder controle houden. vooral in de vakanties gaat het moeilijk, want dan is er geen dagelijkse structuur. Tim is soms verdrietig door de situatie waarin hij zit, maar als hij eet is hij dit wel snel vergeten.

Psychisch valt het Tim soms zwaar. Hij stelt dikwijls de vraag: ‘Waarom mogen en kunnen jullie alles eten wat jullie willen, en ik niet?’ Hij voelt zich dikwijls het sukkeltje.

Hoewel het met hem al dikwijls besproken is waarom sommige mensen dik worden en anderen niet, dringt het niet tot hem door dat hij er zelf in moet geloven en dat hij zich moet houden aan de afspraken die hij met de kinderpsychiater heeft gemaakt. We moeten hem blijven steunen om iets aan zijn gewicht te doen, hoe moeilijk dat ook is.

Nu is het afwachten op zijn groeispurt. Dat zou al helpen. Wat wel gezegd kan worden, is dat onze zoon super gezond eet. Nu nog met mate en niet meer in het geniep eten, en alles komt goed. Wij zijn trots op onze toffe kerel!

Ik ben Lien en ik ben 11 jaar. ik woog sinds het begin van de lagere school te veel. In mijn familie zeggen ze vaak ‘en als kleuter was ze zo’n mooi kindje’. Ze bedoelen vast dat ik nu lelijk ben, dacht ik een hele tijd. Op een dag was ik zo verdrietig dat ik ontzettend hard begon te huilen. Toen mama vroeg wat er was, heb ik alles verteld; over wat ik vond van mezelf, van de gemene opmerkingen die de jongens soms op school maken, dat ik me schaam als ik moet gaan zwemmen. Mama schrok wel even, we zijn allemaal wat zwaarder in de familie en ze dacht dat ik er niet zo mee zat. Mama is toen hulp gaan zoeken bij onze huisarts. Deze stelde voor om te gaan sporten. Het was niet gemakkelijk om iets te vinden waar ik naartoe durfde te gaan, ik dacht dat ze me zouden uitlachen. Uiteindelijk vond ik een dansclub waar een boel toffe meisjes zijn en waar ik n al drie jaar dans. Binnenkort hebben we een optreden! We zijn ook naar een diëtiste gegaan, die ook veel met mama gepraat heeft en gezegd heeft waar we op moesten letten. Zo hebben we ontdekt dat we niet zo gezond aten als we wel dachten. Ook mama en papa zijn ondertussen al een beetje afgevallen. Zelf hoefde ik niet af te vallen, maar ik mocht ook niet aankomen. Ondertussen ben ik flink gegroeid en ben ik zo dunner geworden. Ik ben ook een tijdje naar een groepje gegaan waar ook andere kinderen in zaten die te veel wogen. Het was wel fijn om te zien dat ik niet alleen was. Ik heb er een goede vriendin aan overgehouden, met wie ik regelmatig ga zwemmen. Ik weet dat ik altijd zal moeten blijven opletten op hoe ik eet en zorgen dat ik veel beweeg. Eerst was dit best moeilijk, maar ondertussen ben ik het wel gewend. En ik ben zo trots als ik een jurkje kan kopen in een gewone kindermaat en andere zeggen hoe mooi ik eruitzie!