Verhaal van een kind met overgewicht.

Ik ben Lien en ik ben 11 jaar. ik woog sinds het begin van de lagere school te veel. In mijn familie zeggen ze vaak ‘en als kleuter was ze zo’n mooi kindje’. Ze bedoelen vast dat ik nu lelijk ben, dacht ik een hele tijd. Op een dag was ik zo verdrietig dat ik ontzettend hard begon te huilen. Toen mama vroeg wat er was, heb ik alles verteld; over wat ik vond van mezelf, van de gemene opmerkingen die de jongens soms op school maken, dat ik me schaam als ik moet gaan zwemmen. Mama schrok wel even, we zijn allemaal wat zwaarder in de familie en ze dacht dat ik er niet zo mee zat. Mama is toen hulp gaan zoeken bij onze huisarts. Deze stelde voor om te gaan sporten. Het was niet gemakkelijk om iets te vinden waar ik naartoe durfde te gaan, ik dacht dat ze me zouden uitlachen. Uiteindelijk vond ik een dansclub waar een boel toffe meisjes zijn en waar ik n al drie jaar dans. Binnenkort hebben we een optreden! We zijn ook naar een diëtiste gegaan, die ook veel met mama gepraat heeft en gezegd heeft waar we op moesten letten. Zo hebben we ontdekt dat we niet zo gezond aten als we wel dachten. Ook mama en papa zijn ondertussen al een beetje afgevallen. Zelf hoefde ik niet af te vallen, maar ik mocht ook niet aankomen. Ondertussen ben ik flink gegroeid en ben ik zo dunner geworden. Ik ben ook een tijdje naar een groepje gegaan waar ook andere kinderen in zaten die te veel wogen. Het was wel fijn om te zien dat ik niet alleen was. Ik heb er een goede vriendin aan overgehouden, met wie ik regelmatig ga zwemmen. Ik weet dat ik altijd zal moeten blijven opletten op hoe ik eet en zorgen dat ik veel beweeg. Eerst was dit best moeilijk, maar ondertussen ben ik het wel gewend. En ik ben zo trots als ik een jurkje kan kopen in een gewone kindermaat en andere zeggen hoe mooi ik eruitzie!